Kwidaa

روز رامی‌مانی، در صداقت و شب را، در سکوت صدایت، صدای بر حق رستاخیز زمان است وقتی مرا به نام من،...

در بی‌ستاره‌ترین شب چشم‌هایم را پاشیدم برقی جهید پنجره را می‌گشایم خانه‌ام میزبان آسمان...

نرسیده به‌صورت من دستت آتشی زیرپوستم دمیده بود ... کنار گونه‌های سرخم می‌خوابم بستر سپیدم گلدوزی...

به رهبران راهبر کشورم ! سیر نمی‌شود عطشت به خون شکمت، به نان حرص بزرگت به ‌زور و جاه جیبت، به سکه...

برگ‌های زرد پاییزی شکل پیری بهارند تابستان اما به پایان خویش باور ندارد ماه را، در آیینه مهمانم...

چون دانه جدا مانده از خرمنی در پوست تنهایی خویش می‌خزم با خار گزنده‌ای از غربت، در پهلویم فروشده …...