و خورشید نام عشق را می‌دانست

بر من می‌دمی جهان پر از شکوفه می‌شود و خاک تغزل بکر ِرویش دیده فرومی‌بندم تا ترا در حافظه‌ی عشق...

و من گریه نکردم که سال‌های پر از اضطراب را همه گریسته بودم به یاد آوردم که از نگاه جستجوگر آینه‌ها...

زندگی نیست، مگر سایه رمنده ای ما آه، هم بال من ای راهی «قاف»! بال بگشای از افق تا به افق زندگی را...

به زبان نگاه سخن می‌گفتی و انگشتانت رمزی عشق را تفسیر می‌کردند بازوانت حلقه می‌بست به دور کمرم و...

به ملاقات دوست می‌رفتم بروی جاده خاکی میان جنگلِ سبز هوا، پر از نفس شسته‌ی بهاران بود تمام تپه‌های...

دره، با تن سبز جنگلی‌اش در سپیده‌دم به انتظار دیدار ما پلک خواهد گشود و پرنده‌ها، با آن صدایی شاد...

«نامت، ستاره‌ای است که بر پیشانی آسمان می‌درخشد» در سوگ " تارا خوانجمنش" دوستی که تکرار نخواهد شد...