پدر نوشته بود؛ درحالی‌که پاغنده پای سپید برف، درختان توت حیاط را آذین می‌بست، خداوند بما دخترکی...

بر من می‌دمی جهان پر از شکوفه می‌شود و خاک تغزل بکر ِرویش دیده فرومی‌بندم تا ترا در حافظه‌ی عشق...

و من گریه نکردم که سال‌های پر از اضطراب را همه گریسته بودم به یاد آوردم که از نگاه جستجوگر آینه‌ها...